De thuiskomst in Athene

Ik werd wakker omdat het schip stillag, we waren in Athene aangekomen. Ik was blij, maar ik had wel verwacht dat ik gejuich zou horen, omdat dit de eerste keer was dat iemand de Minotaurus had overleeft. Ik stapte uit de boot en zag allemaal diepbedroefde mensen. Toen ze mij zagen keken ze heel even hoopvol op, maar toen daarna niemand meer achter mij aan kwam, werden ze nog bedroefder. Ik wou aan mijn vader vragen waarom dat was, dus ik liep door naar het paleis. Daar was mijn vader niet, ik zocht de hele stad door maar ik zag hem niet. Toen klom ik op de rots, daar zat hij altijd als hij even rust wou hebben. Hij zat niet bovenop de rots maar ik zag wel een rare plek in het water. Het zou toch niet zo zijn dat... Ik rende hysterisch naar beneden. Was dat mijn vader? Toen ik wat lager kwam herkende ik hem, waarom lag hij daar in het water, had hij zich van de klif afgeworpen? Toen zag ik het schip met zwarte zeilen. Ik begreep dat hij had gedacht dat ik dood was, en zonder mij niet verder had willen leven. Ik haalde het lichaam van mijn vader uit het water en bracht het naar het paleis. Onderweg kwam ik mensen tegen die nog veel harder begonnen te jammeren toen ze de koning dood zagen. Plotseling besefte ik dat ik nu koning geworden was, omdat mijn vader gestorven was. Dan waren die jammerende mensen dus mijn onderdanen. Wat een flut onderdanen had ik, ze deden niks anders dan jammeren en huilen. Ik regelde een mooie begrafenis voor mijn vader, de zee waarin hij zich geworpen had noemde ik voortaan de Aegeïsche zee. Ik regeerde verder zonder met Ariadne getrouwd te zijn, en de eerste wet die ik instelde was dat er geen aliens in mijn rijk mochten komen.